Η λαχτάρα ενός παιδιού μέσα από μια έκθεση

«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω… το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της … προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές η ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν χαλάει…

Όταν θα είμαι τηλεόραση, θα μου κάνει παρέα ο πατέρας μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και η μαμά μου θα κάθεται κοντά μου όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί. Θέλω τ’ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε – πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Α! Και το τελευταίο: κάνε με τηλεόραση για να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. 

Θεέ μου, δεν ζητάω πολλά.
Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

H δασκάλα που το διάβασε – βαθμολογώντας τις εκθέσεις των παιδιών της τάξης της -έβαλε τα κλάματα. Ο άντρας της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;»

Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».

Ο σύζυγος μόλις τη διάβασε είπε, συγκινημένος: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί που έχει!»

Τότε η γυναίκα του τον κοίταξε και του είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!..» 

Τραγικό φίλοι μου... Αχ πόση αποξένωση μπορεί να φέρει η τεχνολογία;  Η ιστορία αυτή είναι σίγουρα λίγο υπερβολική....απλά η υπερβολή τονίζει μια κατάσταση που δυστυχώς υπάρχει...