Σκέψεις και παγωμάρα μες το καλοκαίρι....

Κυριακή σήμερα...μια μέρα γεμάτη ήλιο, ζέστη....μα μια παγωμάρα υπάρχει στην καρδιά, ένα σφίξιμο στην ψυχή και ένας πόνος μέσα μου, δεν με αφήνουν να χαρώ αυτή τη μέρα όπως παλιά...

Ο κόσμος βυθισμένος στα προβλήματα του, προσωπικά και κοινωνικά, όπου και να πας, σε όποια παρέα και αν σταθείς η συζήτηση είναι μία πλέον. Που πάμε, ποιο θα είναι το μέλλον μας...και διερωτώμαι ..μέλλον; έχουμε εμείς, η δική μας γενιά μέλλον;

Τηλεόραση δεν ανοίγουμε πια, βαρεθήκαμε να μασάμε αυτά που μας ταΐζουν, καμιά εφημερίδα την Κυριακή, έτσι να δούμε τις εξελίξεις και η καρδιά μας γίνετε ακόμα πιο βαριά με αυτά που διαβάζουμε. Ανοίγουμε το ίντερνετ, μπαίνουμε στα blogs και τα sites που πλέον είναι ο νούμερο ένα τρόπος ενημέρωσης και απορούμε με αυτά που γίνονται κάθε μέρα!


Οι σκέψεις ανάκατες στο μυαλό μου, τριβελίζουν συνεχώς και δεν μπορώ να ηρεμήσω...ένα γιατί ..ένα τεράστιο γιατί θέλω να ουρλιάξω σε όλους όσους μας έφεραν ως εδώ!


Ξέρω αυτή την ώρα δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ, μα στον Λευκό Πύργο...εκεί με τους αγανακτισμένους, να γίνω μαζί τους ένα σώμα μια φωνή, αφού έτσι νιώθω και εγώ (μα ένας σωματικός πόνος με κρατά στο λάπτοπ μου)! Αγανάκτηση φίλοι μου..και μελαγχολία για το παρόν και το μέλλον! Μα πιο μεγάλος είναι ο ΘΥΜΟΣ ...ο θυμός για τους γονείς μου, ο θυμός για την γενιά τους ολόκληρη...ο θυμός για την γενιά του Πολυτεχνείου που μετά βολεύτηκαν όλοι στις καρέκλες τους και δεν ξεκούνησαν από κει. Ένα μεγάλο γιατί !!! Γιατί δεν κάνατε κάτι για τα παιδιά και τα εγγόνια σας...γιατί αφήσατε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ! Γιατί ενώ μέσα σας ξέρατε τι είναι όλοι αυτοί που είναι στην βουλή κάνατε τα κορόιδα και τους ευλογούσατε τα γένια! Γιατί ρε πατέρα μάλωνες με τους φίλους σου για τα κόμματα , γιατί εσύ θείε μου γελούσες και έλεγες ''εμείς κάτι θα κάνουμε, τα παιδιά μας όμως ούτε σύνταξη δεν θα πάρουνε''...γιατί εσύ δάσκαλε με έπειθες να σπουδάσω κάτι ενώ ήξερες ότι δεν θα είχε κανένα νόημα στο μέλλον...γιατί όλοι εσείς δεν κάνατε κάτι να αλλάξετε το παρόν σας...ώστε να δείτε τα παιδιά σας ευτυχισμένα...


Δεν είμαι κομματοποιημένη εννοείται...και ξέρω πως πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις για όλα τα θέματα, μην με παρεξηγείτε για τον λόγο αυτό που βγάζω....αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι πως ο κόσμος όλος κοιτούσε μόνο τον εαυτό του, να βολέψει την οικογένεια του στο δημόσιο, να να να....


Και το άλλο που το πας...έχουμε γίνει ζώα...βγαίνεις στον δρόμο και καταλαβαίνεις πως ανθρωπιά δεν έχει μείνει, κανείς δεν σέβεται κανέναν...όλοι κοιτούν τον εαυτό τους....


Δεν μπορώ να φανταστώ να έχω παιδιά και να μην κάνω κάτι για την κοινωνία που θα ζήσουν...δεν είναι το παν αν θα μπουν στην εφορία και θα παίρνουν 1500 ευρώ ....αλλά θα θέλω να ζουν σε μια χώρα που θα υπάρχει ανθρωπιά, σεβασμός και πολιτισμός...όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους πιστεύω αν παλέψουν οι ίδιοι....


Έχω μια μικρή αισιοδοξία ως προς την δική μας γενιά...ότι εμείς έχουμε ξυπνήσει...αλλά πολύ φοβάμαι πως είναι αργά πια, αφού πιόνια ήμαστε και έρμαια των εξελίξεων που φέρνει η παγκόσμια κρίση πλέον...κρίση οικονομική και κοινωνική, από όλα έχει ο μπαξές!


Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που ζητούσε πολλά από την ζωή του...ίσα ίσα δεν ήθελα τα πολλά! μόνο έναν άνθρωπο να αγαπάω και να με αγαπάει που τον βρήκα, μια δουλειά με όχι μεγάλο μισθό, αλλά να είναι σε αυτό που χρόνια σπούδαζα και παιδευτικά...και να μπορώ να ζήσω αξιοπρεπώς! Να έκανα τα δικά μου παιδιά, και να τους πρόσφερα ότι μπορούσα για να γίνουν σωστοί άνθρωποι και να ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν όπως πέταξα εγώ...μα ....εγώ δυστυχώς βρήκα εμπόδιο και έπεσα...και δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να σηκωθώ και να ζήσω αξιοπρεπώς σε αυτή την χώρα! Και αυτό με λυπεί αφάνταστα....


Αυτές είναι περίπου οι σκόρπιες μου σκέψεις σήμερα....αν τις βγάλω όλες θα μπλοκάρει ο blogger οπότε γράφω ότι μου έρχεται πρώτο στο μυαλό.....


μην κάθεστε στον καναπέ...όλοι στους δρόμους μπαααας και....